Sevgili Novellino;
Bir sabah kendimi uğuldayan bir mağarada buldum. Uçmamakta özgürlüğü bulan bir kuş gibi tavaf ettim, ölümün ve yaşamın kıyısını. Bazı felaketlerden kaçamaz, bazılarından kıl payı kurtulursun. Sonbaharda yürüdüğümüz o incir ağaçlarıyla dolu yolun kenarındaki ayak izleri hala aklımda. Kitap sayfalarını aşındırdığımız, güneşin yüzümüzü yakarken aldırışsız uzaktaki o köye yolculuğumuz, takvim yapraklarında gizli. Ne olursa olsun o yollarda yürümüş olmanın heyecanı içimizde kalacaktır. Biz her şeye rağmen iyidik güzeldik yollarda. Yollarda bulduk birbirimizi ve oradayken kaybolduk. Gözlerim uçurumların kıyısında ve ben kanatlarımı açmış istikbalime bakarken sırf delirmemek için neler yaptığıma karşın anlaşılmamış olmanın verdiği o kuyruklu acıyı unutmayacağım. En çok layık görülmeyenler bu dünyada bekleyenlerdir. Dünyada uzun süre böyle yaşadım. Bekleyerek… Çıldırışlarıma en çok yine kendi şahitliğimi yaptım. Şikâyetçiyim. Olan biten her neyse nerede başlayıp nerede bittiğini hiç anlamadım. Sürüncemede olan adaletinin ezikliğini yaşatıyor olman epey cezalandırıcıydı. Anlamamı sağla istedim. Az şey değil bu. Anlaşılmamak en büyük savaşları başlattı içimde. Tüm atlıları üzerine üzerine kamçıladım. Ama inan en çok ben yara aldım. İyi olan güzel ve güzel olan için dua ettim. Sonra Tanrı’nın çalışma prensibinin bu olmadığını anladım. Zamanın her şeyi değiştirme gücü yok belki. Ama sevginin değiştirme gücüne biat etmeyen bu hikâyeden elbet sağ salim çıkandır. Çünkü her zaman en az acı çeken sevginin gücüne en az inanandır. Şimdi bu umutsuz hikâyeyle ne yapacağımı olsan, anlatırdın… Sabahları kafamı koyduğum yerde bulamıyorum. Bu elimde kalanlarla nereye gideceğim? Ne yapacağım? Bu soruların cevabı çok zor. Sen kesin bunların cevabını biliyorsundur. Bilmesen içime bırakmazdın bunları. Bıraktıklarının ağırlığı bir şey değil de kaynayan suların seviyesi çok yüksek. Korkunç bir imkânsızlık duygusu bu. Hem her şeye çok layık görülüp, olunmayandım. Çok sevilip duyulmayan. Anlaşılmak isterken, anlaşılmayandım. Sonra dedim karanlıklar çıkacak aydınlığa ve o aydınlıkta yıkanacağım. Bu sefer çıldırışımı birlikte kutlayacağız. Çünkü bu çağ umudun ve umutsuzluğun, ışığın ve karanlığın, sevginin ve nefretin, inancın ve inançsızların çağı… İnan dedim buna inan. Kendimi böyle ikna ettim. Sebebini bilmediğim sonuçlarla yaşamaya mahkûm kıldım kendimi.
21.01.21