Gece; karanlığın koynunda derin bir uykuya yarenlik ederken, biliyorum uyumayan bir vardı. Sabah bem beyaz gelinliğiyle hepimize merhaba demeye hazırlanan biri vardı. Bir ağacın kuru yaprakları arasında sabahı bekleyen bir kumru; küçük bir taşa sırtını yaslamış bir tavşan; annesinin koynunda en güzel rüyaları gören minik bir bebek; saçı ve sakalı süt gibi ağarmış kıdemli hemşehrim ihtiyar dede güne zinde başlamanın yoğun bir hazırlığı içerisindeyken, biri vardı ki sabaha bir başka hazırlanıyordu. Her türlü kötülüğü hoş gören, kendisine yapılan işkencelere hafifçe tebessüm ederek veysel'in bir çekirdeğine "dört bostan" veren anaların anası toprak anaydı o. Tabiat baba toprak ananın gelinliğini dikiyordu. İdiris peygamberin maharetiyle...
Sabaha bütün canlılar, bütün gören gözler toprak ananın gelinliğinin üstüne açacaklardı gözlerini. Biliyorum tabiat babanın toprak anayla her yıl bu mevsimde yaptığı ve bütün canlıları davet ettiği düğünüydü bu. Hani derler ya "geceler nelere gebe"ydi...
Geceler nelere gebe değildi ki? Dünya otlağında bir yıldır bazen hırçın atlar gibi yıldırımlarını, şimşeklerini göndererek korkutup bütün canlıları sindiren, bazense uysal bir koyun gibi sakin sakin iştahla sevdiği şeylerle karnını şişiren ve insan oğlu denen yaratığa nefis manzaralar sunan, pozlar veren bulutların sağılma zamanıydı.
Resim: Turgay Bostan -Ankara'da Kış Çiçekleri
Dünyamızı gözetleyen gizli biri tarafından sağılan bulutların sütünden katrilyonlarca birbire benzemeyen kristalleşmiş parçaları tabiat baba bir araya getiriyor; semadaki görünmez ve bilinmez tezgahlarda dokuyor, ölçüyor, biçiyor, sabahki düğünü için ipek yumuşaklığında, tüy gibi hafif. Toprak ananın güzelliğine güzellik katacak gökyüzündeki güneşi, ayı, yıldızları kıskandıracak, toprak anayı bu yıl bir başka güzel gösterecek, bundan önceki birlerce yılı kıskandıracak gelinliği dikiyordu.
Hey Türkiyem,
Heyy Ankaram,
Heyyy Kazanım
Kar yağıyor karrr.
Uyanın!
Bu gün bayram var!.